11. …მორცხვად შევბედე ნიცშეს… დამატყვევა მარადიული დაბრუნების იდეამ … მაწუხებდა კითხვა ისევ და ისევ: თუ კი მე ჩემ თავს მარადიულად ვუბრუნდები, როგორ შეიძლება ზეკაცი გავხდე? …..
… ჰამადანში, მიდიელთა ეკბატანაში, მთვარიან ღამეს ერთ ქვის ლომზე მეძინა, უეცრად აზრი დამეუფლა, ყველაფერი რაც ხდება, გვეჩვენება, თითქოს ერთხელ უკვე მოხდა. ისევ მარადიული დაბრუნების იდეა, რომელიც სულ ყოველთვის მაწამებდა, ახლა სხვანაირად იყო ნააზრევი: არა ერთეულის მარადიული დაბრუნება თავისკენ, არამედ ერთეულში მარადიულის დაბრუნება თავის თავისკენ.
12. ადამიანის გული ხორცადქცეული ნაწილია მითიურად გაგლეჯილი ღმერთის.
13. ყველა გულს რომ შეეძლოს სხვების შესახვედრად გაღება , ბოლომდე, მთლიანად კოსმიურად, მაშინ ალბათ გამრთელდებოდა დანაკუწებული ღმერთი.
14. რა ღვთაებრივია წამი, როცა ერთი გახსნილი გული მეორეს უახლოვდება – როგორც ატმის ერთი ნახევარი მეორეს.
15. „სულით არისტოკრატების, სულით მდიდარი ადამიანების სილაღე არასოდეს გადავა ვულგარულობაში. ისინი ყველაფერში კეთილშობილები რჩებიან.”
16. ”ოღონდ გულმა გული ნახოს. რა ცოტა „უნდა“ ადამიანს.”
17. გული ხარობდა, ხოლო გულში ხარობდა ღმერთიც. . .
18. “საქართველო დაჭრილი მზეა. დაჭრილი, მაგრამ მაინც მზეა”.
ასევე წაიკითხეთ
გურამ დოჩანაშვილის გენიალური ფრაზები, რომლებსაც დრო ვერაფერს აკლებს