ლომ-ვეფხვის დახოცვის ამბავი
ტარიელი უფრო მეტად იხსნება ავთანდილთან და საკუთა შინაგან სამყაროს ერთბაშად თვალწინ უშვლის. მისი შინაგანი სულიერი მდგომარეობა მაშინ გამოაშკარავდება როცა ის ლომ-ვეფხვის დახოცვის ამბავს მოუთხრობს.ის უხსნის,რომ როდესაც ავთანდილს დაემშვიდობა,გაუჭირდა ,ვეღარ გაძლო მოლოდინის რეჟიმში და გამოქვაბული დატოვა,მინდორს მიაშურა.ქედზე როგორც კი გადადგა და შამბნარს მიადგა,შენიშნა ლომ-ვეფხვი.ტარიელს სიამოვნებდა მათი დანახვა,რადგან მისეულს ხედავდა. ‘’გვანდეს რათმე მოყვარულთა მათი ნახვა გამეხარნეს’’, თუმცა მათ გარეგნულ იმიჯს არღვევს მათი ქმედება,რომელიც ერთმანეთთან კონტრასტში მოდის.ტარიელი ლომს უწუნებს საქციელს და კლავს,ვეფხვში წარმოუდგება ნესტანის სახე ‘’ხმარი ვსტყორცნე გადავიჭერ ვეფხვი შევიბყარ ხელითა,მის გამო კოცნა მეწეადა ვინ მწვავს ცეცხლითა ცხელითა’’,ვეფხვი უღრენდა,აწყენდა,ვეღარ გაუძლო და ისიც მოკლა.ვეფხვი ვერ დაამშვიდა.ამ მონაკვეთში ტარიელის ქვეცნობიერში იღვიძებს ცოდვების მონანიების ინსტიქტი და საკუთარი თავის გამართლება ვეფხვის მოკვლის ქმედებით,რაც პირობითად ნესტანის მოკვლას გულისხმობს,რის გამოც ის დაისჯება.ვეფხვის შეღრენა ასოცირდა ნესტანთან წაკიდებად და ამბობს: ‘’მომეგონა ოდეს ჩემსა საყვარელსა წავეკიდე’’, ავთანდილი ამ ამბის შემდეგ სრულიად ჩაწვდა ტარიელს და შემდეგი სიტყვებით დაამშვიდა: მიჯნურის ცხოვრების წესი ფათერაკების სიმრავლე და დაბრკოლებების გადალახვაა,მაგრამ ის მაინც ოპტიმისტია და ტარიელს არწმუნებს რომ ‘’მაგრამ ბოლოდ ლხინსა მისცემს ვინცა პირველ ჭირსა დასძლევს’’
გაგრძელება წაიკითხეთ შემდეგ გვერდზე