გოგონები ნებისმიერ დროში თამაშობდნენ თოჯინებით, მრავალფეროვან კულტურასა და ცივილიზაციაში. შეგიმჩნევიათ, როგორ შეიძლება თოჯინებით თამაში დროს დაშვება, თუ როგორი დედა გახდება მომავალში ესა თუ ის გოგო? საბჭოთა თოჯინები წარსული ეპოქის გამოძახილია, მაგრამ მათ ბევრი ჩვენი თაობა აღზარდეს.
გახსოვთ როგორი იყო საბჭოთა თოჯინები, რომლებითაც გასული საუკუნის 60-80-იანი წლების თაობის გოგონები თამაშობდნენ? სათამაშოები მაშინ სულაც არ გამოირჩეოდა მრავალფეროვნებითა და მოხდენილობით და ზოგჯერ, გულწრფელად, საკმაოდ მოუხერხებლადაც გამოიყურებოდნენ. ამის მიუხედავად, ბევრ მათგანს, ვინც მათით თამაშობდა, ახსოვს ეს ვარდისფერლოყებიანი ქერა და შავგვრემანი და, ამასთან ერთად, უზარმაზარი შიშველი თოჯინები. ხშირად ეს სათამაშოები ძვირფასია მათთვის, ვისაც ისინი ახსოვს, როგორც სამუდამოდ წასული ბავშვობის სიმბოლო.
თოჯინების უმეტესობას ჰქონდა “წიკწიკის” – მექანიზმი, რომელიც ძალიან ბუნდოვნად ჰგავდა ბავშვის ტირილს. იშვიათ გამონაკლისებში არსებობდა სიარულის ფუნქციაც კი. და ეს იყო ძვირადღირებული და იშვიათი სათამაშო. თოჯინების თმა საკმაოდ უხეში იყო, მაგრამ ფერების და ჩრდილების არჩევანი არ გვაკლდა.
ბავშვები ბუნებით ცნობისმოყვარენი არიან და თითქმის ყველა გოგონა ცხოვრებაში ერთხელ მაინც ცდილობდა გაერკვია, რისგან იყო შექმნილი მისი საყვარელი თოჯინა.
თოჯინების ტანსაცმელი, როგორც წესი, ძალიან მოკრძალებული იყო. ყვავილების პრინტის კაბები, ფეხსაცმელი – სტანდარტული თეთრი პლასტმასის. მაღაზიის კაბები სწრაფად ფუჭდებოდა და მზრუნველი დედები და ბებიები ქსოვილის ნაჭრებისგან ახალ სამოსებს ქმნიდნენ, რათა თოჯინებისთვის ჩაეცვათ.
გასული საუკუნის შუა ხანებამდე, ხელნაკეთი სათამაშოები, მათ შორის თოჯინები, ხშირად ჰქონდა სოფლის მოსახლეობას. ისინი ხშირად მზადდებოდა შარფებისგან, ქსოვილის ნამსხვრევებისგან, ჩალის და ჯართის სხვა მასალებისგან. იმ დროის ბავშვებს ძალიან ცოტა მაღაზიის სათამაშოები ჰქონდათ. 1960იან წლებში დაბადებული ადამიანები მოწიწებით იხსენებენ რეზინის პლასტმასის იხვს – ბავშვების ერთადერთ გასართობს.
60-იან წლებში ურბანულ გარემოში (ოჰ, სასწაულო!) გამოჩნდა იმპორტირებული თოჯინები. ისინი საბჭოთა კავშირს გერმანიის დემოკრატიულმა რესპუბლიკამ მიაწოდა. ეს იყო ნამდვილი მიღწევა თოჯინების ინდუსტრიაში.
ახალი სათამაშოები სრულად განსხვავდებოდა მათი სსრკ-ელი დებისგან. სქელი, რბილი ელასტიური სხეულებით, თვალების დახუჭვის ფუნქციით – უბრალოდ ფანტასტიკური იყო! ბავშვების თვალში თოჯინები გაცილებით ცოცხლად გამოიყურებოდნენ. ცოტა მოგვიანებით, ამ მარიონეტებმა “ლაპარაკი” და “სიმღერაც” კი ისწავლეს.
70-იან წლებში გამოჩნდა საინტერესო ტრადიცია – საქორწილო მანქანების თოჯინებით გაფორმება. რატომღაც ხელნაკეთმა უზარმაზარმა თოჯინებმა საქორწილო ბეჭდების როლი შეითვისეს.
არ ვიცი შენ რას ფიქრობ, მკითხველო, მაგრამ ეს მოგონებები მსუბუქ ნოსტალგიას იწვევს ჩემში.
კომენტარებში გვითხარით, თუ ოდესმე გითამაშიათ საბჭოთა თოჯინებით, თუ უმღეროდით მათ იავნანას, აცმევდით ახალ ტანსაცმელს, ტუჩებს დედის პომადით ან ფლომასტერით უხატავდით და ა. შ.