“ვიფიქრე, რომ არ დამეწერა, მაგრამ ვერ ვითმენ… ” – ამ სათაურით სოციალური ქსელის მომხმარებელმა ალექსი მოსიაშვილმა პოსტი გამოაქვეყნა მოხუც ბებოზე, რომელიც ბანკში შემოვიდა ყვავილების გასაყიდად.
“მინდა ის ემოციები გაგიზიაროთ, რაც მე დღეს განვიცადე. დაახლოებით შუა დღეს, ეს ამბავი ხდება ერთ-ერთი ბანკის ფილიალში (სპეციალურად არ ვწერ, რომელ ბანკში), 2- 3 საათამდე მონაკვეთში, როდესაც მზე განსაკუთრებით მცხუნვარეა და ტემპერატურა პიკს აღწევს, ბანკში 30-კაციანი რიგია (არ ვიცი, რატომ იყო ამდენი ხალხი), აღებული მაქვს რიგის ნომერი და ველოდები ჩემ რიგს, ამ დროს შემოდის წელში
მოხრილი, თვალებში სისხლჩაქცეული, შავებში ჩაცმული, შრომისაგან დაკოჟრილ ხელებიანი მოხუცი ბებო, ერთ ხელში ყვავილების თაიგულებით და მეორე ხელში ამავე ყვავილებით გავსებული დიდი ჩანთით და იქვე კართან ისე, რომ თითქოს ხმის ამოღების ერიდებაო, დადგა თავისთვის კუთხეში. წინ უსაქმურობისგან გაზულუქებული დაცვის თანამშომელი “შემოეგება ” და უთხრა, აქ გაყიდვა არ შეიძლება, გადი გარეთო. ბებომ თითქოს ვერ გაიგო (სავარაუდოდ ყურთ აკლდა) დაიწყო ოდნავ ხმა მაღლა ძახილი:
– კარგი ყვავილები მაქვს, ბებო, ხომ არ გინდათ იაფადა მაქვს.
მე ცოტა მოშორებიდან შევძახე:
– რა ღირს, ბებო, ყვავილები?
– ლარი, ბებო. ერთი კონა, ისეთი კარგია, 1 თვე არა ჭკნება, გ
ამხმარიც კი ლამაზია.
ამ დაცვამ თითქოს ჩვენი დიალოგი ვერც გაიგო ხმას აუწია და უთხრა: “გაწი, ქალო, შენი ცოცხები იქით და გადი გარეთ” (ახლა კარისკენ მიუთითა).
– რას ამბობ, ბაბო, რა ცოცხები, ყვავილებია… (ხმაში ბრაზნარევი ღელვა შეეტყო) მთელი დღეები ამის კრეფას და გაყიდვას ვანდომებ, ისე ვიღლები, მერე სულ “ბალნიცაში” ვწევარ ხოლმე, ობლებს რა ვუყო, თორემ მუხლები აღარ მომყვება, ბარემ მეც მინდა სახლში ვიყო, მაგრამ პურს ვინ გვაჭმევს მე და ჩემს ობლებსა (გარდაცვლილი შვილის შვილები იგულისხმა). პენსია წამლებს ძლივ ყოფნის, გადასახდელებს გადახდა არ უნდა?! აბა დაჰხედე ხელებსა, – მეტი დამაჯერებლობისთვის ხელები გამოუწოდა) და დაანახა დაკოჟრილი, დამჭკნარი, ეკლიანი ბალახით დაჩხაპნილი ხელები, – რაც ამ ხელებმა იშრომებს განა აღარაა დრო დასვენებისა?! მაგრამ რა ვუყო, ასე ყოფილა ცხოვრება მოწყობილი, ხო არავისა ვპარავ?! ჩემი შრომითა ვჭამ პურსა (ახლა უკვე ხმას აუწია – აშკარად მთელი ტკივილის, რომელიც გულში ჰქონდა, გარეთ გამოტანა სურდა, სააშკარაოზე).
ეს დაცვა ჯერ უსმენდა, მაგრამ როგორც კი მეორე მასეთივე უგულო მოვიდა, თითქოს წაქეზდაო, კვლავ მიანიშნა კარისკენ, ძირს დადებული ჩანთა აიღო და ხელში მიაჩეჩა.
– ეჰ, ღმერთსა ვთხოვ, ორი ჩემი ხნისა მოიყარე, შვილო, მაშინ კი მიხვდები, რა ყოფილა სიბერე, – და თითქოს იმედგაცრუებული და კიდევ უფრო ჩასისხლიანებული თვალებით კარისკენ შებრუნდა, რამდენიმე ნაბიჯი რომ გადადგა, კვლავ გაჩერდა, (შესასვლელში მდებარე კონდენციონერთან) შემოტრიალდა და თითქოს თვალებით ევედრებაო – ამოილუღლუღა: – ცოტას გავგრილდები მაინცაა. გარეთ ცხელა ძალიან.
დაცვის პასუხმაც არ აყოვნა: – ვააახ, ეს ვინ ყოფილა რაა… გადი რაა, გადი, წადი და სახლში გაგრილდი…
ახლა კი იმდენად დამახრჩო ყელში გაჩხერილმა ბრაზის ბურთმა, რომ ვეღარ მოვითმინე და დაცვას შევძახე:
– ერთი წუთი, რას აკეთებ, აქ დგომას ამას რატომ უშლი და ჩვენ არა?!
უცებ კარი გაიღო (სენსორულად, რადგან ახლოს იდგა ბებო კართან, თავისით გაიხსნა). ის კი გავიდა, მე მაშინვე ავუჩქარე ნაბიჯს, დავეწიე, ჩანთა გამოვართვი და უკან შემოვიტანე, ბებოც შემომყვა.
ამ დროს ორი ახალგაზრდა ბიჭი და ერთი გოგო (სავარაუდოდ მეგობრები) წინ წამოვიდნენ და მხარი ამიბეს (თითქოს ვიღაცისგან დაწყებას ელოდნენ), კართან დადგნენ და თქვეს:
– თუ ეს ბებო გავა, ჩვენც გავალთ.
მერე თითქოს შეთანხმებულები ვიყავით, არ ვიცი, ეს როგორ მოხდა, ქალი, კაცი, მოხუცი, ბავშვი – ყველამ ერთხმად თქვა, მეც გავალ გარეთო.
– მეც.
– მეც.
– მეც.
– მეც გავალ.
– მეც.
და თითქმის ყველამ რამდენიმეს გარდა თქვა, რომ თუ ეს ბებო გარეთ გავიდოდა, ჩვენ, ყველანი გავიდოდით.
ერთი კაცი დაემუქრა კიდეც, რომ უჩივლებდა სამსახურებრივი უფლებამოსილების გადაჭარბებისთვის (როგორც ჩანს, იურისტი იყო). ეს დაცვა თითქოს დაფრთხა და კადრი გაშეშდა, ყველანი ვდგავართ გასასვლელში, ყველამ მიატოვა თავის რიგი (საქმე ოპერატორებთან თუ ჩასარიცხ აპარატებთან) და შემოგვიერთდა ჩვენ, მენეჯერი მოვიდა და როგორც კი დაგვინახა, შიშით ამოილუღლუღა: – ვინ უშლის დარჩესო.
შემოვიყვანე ბებო, დავსვით სავარძელზე, წყლის აპარატიდან ცივი წყალი მივაწოდე, მერე თითქოს ნიშნის მოგებით ხმამაღლა წამოვიძახე (არ ვიცი, რატომ):
ცოცხი ეძახონ თუნდაც, მომეცი შენი ყვავილები.
სახე გაუნათდა და მითხრა, რამდენი გინდაო. – სამი-მეთქი, და 10-ლარიანი გავუწოდე.
– ამის ხურდა რომ არა მაქვს?! – (იმედგაცრუვება შეეტყო სახეზე)
– მერე რა-თქო, და უცბათ გამოვტაცე ხელიდან სამი კონა, ვიფიქრე არ გადაიფიქროს გაყიდვა უხურდავობის გამო-თქო. შემდეგ ერთმა ქალმა კიდევ ხმამაღლა უთხრა:
– მომეცი შენი ცოცხი, ბებოო, – და სიცილით (ისე, რომ დაცვას გაეგო) ფული გაუწოდა და ორი ცალი კონა შეიძინა. მერე დედიკომ ფული მიაწოდა პატარა ბავშვს, ამ ბავშვმაც შეიძინა ერთი კონა. მერე კიდევ რამდენიმე ადამიანმა და ასე მთლიანად დავუცარიელეთ ხელი და ჩანთა ყვავილებისგან ბებოს (ბევრმა ხურდაც არ გამოართვა).
ცოტა ხანში, ბებო როგორც კი გაგრილდა და ბლომად ცივი წყლით გული რომ იჯერა, რამდენიმე ადამიანმა გარეთ გამოვაცილეთ. სანამ ლაპარაკში იყო გართული, ერთმა ახალგაზრდა გოგონამ ნაყინი მოუტანა და გაუწოდა, ბებოც სიცხისგან ქანცგაცლილი თითქოს ელოდაო, გამოართვა და ჩქარა შეექცა… ყველას მადლობა გადაგვიხადა, ცრემლები მოსდიოდა და ისე ამბობდა, თეთრი წმინდა გიორგის მადლი და ძალა გფარავდეთო (თეთრი წმინდა გიორგი ტაძარია კახეთში). მერე მას და ერთ ახალგაზრდა კაცს ერთი გზა ჰქონიათ და უთხრა, წამოდი სახლში მიგიყვანო. ყველამ გავიხარეთ, რომ სიცხეში სიარული არ მოუწევდა. ეს ყველაფერი ალბათ სულ 30 წუთში მოხდა და ყველას ისეთი სიხარულის და ტკივილის (ერთად) განცდა გვქონდა, რომ ასე მეგონა, მთელი ცხოვრება გავიდა… მოვდიოდი და ვფიქრობდი, რა ცოტაა საჭირო იმისთვის, რომ ადამიანს გული მოუკლა და რა ბევრია საჭირო, რომ ეს გატეხილი გული გაამთელო, ჩვენ დღეს ეს გატეხილი გული გავამთელეთ (ვეცადეთ მაინც), იმედია, გამოგვივიდა, გამოგვივიდა იმიტომ, რომ ერთობა გვქონდა, თან ეს ყველაფერი ისე მოხდა, თითქოს ვიღაც ამას აწესრიგებდა (ზეციდან) და მჯერა, ასეც იყო. მიხარია და ამაყი ვარ ამდენი კეთილი ადამიანით, ამაყი ვარ ამდენი კეთილი ახალგაზრდით, მჯერა და მწამს, რომ კიდევ მრავალი წელი გაივლის და დღეს, ამ ამბით გამთბარ გულს კვლავ ემახსოვრება ეს ამბავი, რადგანაც ჩვენზე მეტად ეს ბებო დაგვეხმარა, რათა საკუთარ თავში ადამიანები აღმოგვეჩინა და მოგვცემოდა შესაძლებლობა, აღგვესრულებინა ქრისტეს სიტყვები: “რაც გაუკეთეთ ერთსა ამას მცირეთაგანსა ჩემთასა, იგი მე მიყავთ”.
P.S. ფოტოზე სწორედ ეს ლამაზი ყვავილები მიჭირავს“.