არაჩვეულებრივი გამოფენა
– ამას თვალები რატომ არა აქვს, ბრმაა?
– ეს სოკრატეა, აგულის გაკეთებული არ გეგონოთ, ძველი ნამუშევარია ბნელი რომ იყო ხალხი მაშინდელი
მშვენიერებავ, წყალი უნდა გერქვას შენ! ლამპრედუზო მედუზო!
– მთვრალია ეს
– მთვრალი კი არა ეგოისტი ვარ მე!
რა ხართ ეს მხატვრები, ქალი თუ არ გააკეთეთ ისე არ შეგიძლიათ
ბოდიში, თქვენ გელით სიკვდილი
– თქვენ მოკვლას გიპირებენ, მილიციას უნდა მიმართოთ!
– არა, ამაზე მილიცია როგორ შევაწუხო.
დავიბადე სამამულო ომის მძიმე წლებში, სამშობლო სოფელი სიმონეთი, ბავშვობიდანვე ჩემი ოცნება იყო გავმხდარიყავი მშენებელი. ვარ უცოლო, მორალურად მტკიცე.
– სანადიროდ იყავი? რა მოკალი?
– თვითონ დაგვნებდა.
– რატომ მოიპარეთ?
– არ მომიპარავს, ბატონო, დროებით წამოვიღე.
უძინართა მზე
აუჰ, არისტოტელე მომიკვდა.
– არაუშავს, ეს კი არა, ის – ნაღდი არისტოტელე მოკვდა
ამ ბავშვის სულისათვის შენი დამპალი სიცოცხლე მიჩუქნია!
დაკარგვას პოვნა ჯობია შვილო!
გინდა კარგია, უნდა გერგებოდეს!
მონანიება
სამჯერ კი არა, სამასჯერ ამოვთხრი
ყოველ სამ კაცში ოთხი მტერია
თუ თქვენ არ ამოთხრით, მე ამოვთხრი, მე მას მიწაში არ გავაჩერებ
აღსარებისთვის ეშმაკს ეახლე?
რის მაქნისია გზა, თუკი ტაძართან არ მიმიყვანს?!